تأثیر برنامه تمرینی ایروبیک و بازی درمانی گروهی بر تعادل کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی

مقدمه: اختلال نقص توجه و بیش فعالی نوعی اختلال رشدی است. کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی به طور عمده با هماهنگی حرکتی ضعیف و دست و پاچلفتی توصیف می شوند. به نظر می رسد تمرینات حرکتی ریتمیک مانند بازی های حرکتی نیز می تواند بر تعادل کودکان مبتلا به این اختلال تأثیرگذار باشد. هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر برنامه تمرینی ایروبیک و بازی درمانی گروهی بر تعادل کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 26 کودک (4 دختر و 22 پسر) مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی در 3 گروه تجربی (بازی درمانی گروهی و ایروبیک) و شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی هر یک 8 هفته، هر هفته 3 جلسه 60-45 دقیقه ای، تحت مداخله قرار گرفتند. تعادل استاتیک و تعادل داینامیک هر سه گروه به ترتیب با تست تعادل flamingo (flamingo balance test) و تست تعادل ستاره ای مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: بین گروه بازی درمانی گروهی و ایروبیک در تعادل پویا تفاوت معنی داری وجود داشت، اما در تعادل استاتیک تفاوت معنی داری بین گروه های تحت مداخله مشاهده نشد. نتیجه گیری: با این که بازی درمانی گروهی به طور کلی تأثیر بیشتری بر بهبود تعادل کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی داشت، اما ایروبیک نیز در بهبود تعادل ایستا تأثیر معنی داری داشت. بنابراین استفاده از تمرینات ایروبیک در کنار بازی درمانی گروهی می تواند باعث بهبود بیشتر تعادل این کودکان گردد.